Jak jest wybrany papież?

2024 Autor: Sherilyn Boyd | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2024-01-16 10:20

Należy przede wszystkim zauważyć, że dokładne zasady dotyczące wyboru nowego papieża były wielokrotnie modyfikowane na przestrzeni wieków. (W pewnym momencie powszechne było takie działanie, jak pozbawienie kardynałów wynagrodzenia, własnych pokoi i wszystko poza chlebem i wodą, jeśli trwały zbyt długo, a dach nad głowami kardynałów został nawet usunięty podczas wyborów w 1269 r. aby zachęcić ich do przyspieszenia). Ale generalnie, natychmiast po śmierci papieża, wszyscy kardynałowie są wezwani do Rzymu przez Kolegium Kardynałów, które sprawuje jurysdykcję nad kościołem do czasu wyboru nowego następcy św. Piotra. Kardynałowie, którzy są tymi, którzy noszą te czerwone szaty i fajne kapelusze, ale w inny sposób są biskupami z dodatkowymi obowiązkami, zbierają się na konklawe, co oznacza, że wszyscy oni są zamknięci w obszarze Watykanu, dopóki nie wybiorą nowego Papież. Przedtem jednak kardynałowie uczęszczają do tzw. Kongregacji ogólnych, gdzie przed głosowaniem omawia się aktualny stan kościoła i najlepsze cechy nowego papieża.

Około 2-3 tygodnie później nadszedł czas na prawdziwe konklawe - słowo pochodzące od łacińskiego "cum clave" lub "z kluczem", jak w "zamkniętym kluczem". (To odosobnienie zostało pierwotnie ustanowione w celu zwalczania dominującego praktyka różnych podmiotów politycznych próbujących wpłynąć na głosowanie.) Po tym, jak wszyscy usłyszą Mszę św., podczas której poszukuje się pomocy Ducha Świętego przy wyborze nowego papieża, Kardynał Dean przewodniczy preliminariom, w tym przejęciu wszelkich postępowań, które dotkną o prawie kanonicznym. Następnie wszyscy kardynałowie są zamknięci w miejscu, gdzie będą przechodzić potencjalnie kilka rund głosowania do momentu wyboru nowego papieża.

Akceptowani są tylko kardynałowie w wieku poniżej 80 lat i wszyscy składają przysięgę absolutnej tajemnicy przed zamknięciem drzwi za nimi. Aby wesprzeć proces, dziewięciu kardynałów wybiera się losowo, trzech, którzy będą głosować jako sędziowie, zwani także sędziami skrutacyjnymi, trzech, którzy wezmą nieobecne karty kardynałów zbyt chorych, by mogli uczestniczyć, i wreszcie trzech weryfikatorów, którzy dwukrotnie sprawdzą pracę sędziowie techniczni.

Ogólnie rzecz biorąc większość dwóch trzecich była wymogiem kandydata do wyborów. Papież Jan Paweł II zmienił tę zasadę w 1996 r., Więc jeśli po 33 głosach wyraźny zwycięzca nadal nie jest widoczny, zwykła większość wystarczy, aby wybrać zwycięzcę w następującym głosowaniu. Oczywiście dzięki tej metodzie zwykła większość na pierwszej rundzie głosowania, a następnie przez tych Kardynałów, którzy nie zmieniają swoich głosów na kolejne rundy, oznaczała, że poprzednia absolutna większość nigdy nie byłaby potrzebna. Nie trzeba dodawać, że zasada ta nie przetrwała i została odwołana przez papieża Benedykta XVI w 2007 r., Co doprowadziło nas do większości dwóch trzecich głosów.

W każdej rundzie głosowania kardynałowie otrzymują karty ze słowami Eligo w summum pontificem ("wybieram jako najwyższy papież"). Każdy człowiek zapisuje swój wybór, składa kartę dwukrotnie, a następnie, zgodnie z hierarchią ważności, rzuca głosowanie w kielichu przez "Sąd Ostateczny" Michała Anioła, mówiąc: "Wzywam jako moje świadectwo Chrystusa Pana, który będzie moim sędzią, że mój głos jest dany temu, który przed Bogiem, moim zdaniem, powinien zostać wybrany ".

Technicznie rzecz biorąc, kardynałowie mogą wybrać każdego, kogo uważają za stosowną, pod warunkiem, że kandydatem jest mężczyzna, który został ochrzczony. Były czasy, kiedy laicy zostali wybrani do najwyższego urzędu Kościoła katolickiego, ale nie stało się to od ponad pięciuset lat. Kiedy to nastąpiło, przyszły papież musiał natychmiast zostać wyświęcony najpierw na kapłana, a następnie na biskupa. W praktyce jest to zawsze kardynał, który zostaje podniesiony na stanowisko papieża.

Gdy wszystkie karty do głosowania są rzucane, trzymający je pojemnik jest dobrze wstrząśnięty, aby wymieszać zawartość. Następnie sędzia kontrolujący umieszcza karty do głosowania w nowym pojemniku i liczy je, aby zapewnić liczbę kart do głosowania zgodną z liczbą kardynałów do głosowania. Karty do głosowania są odliczane na głos, a wyniki są odnotowywane przez trzech głównych sędziów technicznych wyznaczonych do tego celu. Każda karta wyborcza jest następnie szturchana igłą i zawieszana na nitce, zabezpieczając je wszystkie w jednym miejscu przed spaleniem. (Wydaje się, że przy niewielkiej modernizacji można przyspieszyć, być może aplikacja do głosowania papieża jest w porządku).

Tradycyjnie karty do głosowania były spalane na sucho, tworząc biały dym, a wilgotną słomą tworząc czarny, ale za jednym razem zbyt wielu wiernych było zdezorientowanych przez niejednoznaczny szarawy dym. Teraz, po każdej rundzie głosowania, karty do głosowania są spalane za pomocą chemikaliów, aby stworzyć albo czarny dym (bez papieża), albo biały dym (nowy papież). Te dni dzwony dzwoni również, gdy papież jest wybierany, tylko po to, aby było idealnie jasne.

Kiedy nowy papież zostaje ostatecznie wybrany, papież-elekt zostaje zapytany, czy akceptuje ten zaszczyt. Jeśli jest w porządku, natychmiast zostaje papieżem i biskupem Rzymu. Następnie, jeden po drugim, wszyscy kardynałowie ślubują swoją miłość i wsparcie dla nowego papieża, który następnie wybiera nazwisko, które przejmie jako papież. Po ustaleniu, nowe imię Papieża jest ogłaszane tłumom ludzi oczekującym wiadomości na zewnątrz i całego świata. Wszyscy wiwatują i śpiewają, a sprawy wkrótce wracają do normalności - aż do następnego pojawienia się Grim Reaper'a, lub (bardzo rzadko), że papież po prostu odejdzie, tak jak to miało miejsce w 2013 roku, kiedy papież Benedykt XVI zrezygnował, powołując się na zły stan zdrowia. Aby dać wyobrażenie o tym, jak rzadkie jest to zjawisko, ostatnia taka sytuacja miała miejsce w 1415 roku, kiedy papież Grzegorz XII ustąpił, choć niezupełnie z własnej woli. Ostatnim, który ustąpił bez zewnętrznej presji, był papież Celestyn V, który zrobił to w 1294 roku.

Fakt premiowy:

Słowo "papież" wywodzi się ostatecznie od greckich "papas", co oznacza "ojciec" lub "patriarcha". Po raz pierwszy zostało ono użyte jako tytuł dla biskupów około trzeciego wieku. Nie został ogłoszony wyłącznym tytułem dla określonego biskupa Rzymu aż do XI wieku.