Czas przed wszechobecnymi zegarami

2024 Autor: Sherilyn Boyd | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2024-01-16 10:20

Ogólnie rzecz biorąc, ludzkie pomiary czasu były zawsze związane ze Słońcem i jego ruchem na niebie. Starożytne kultury, takie jak Babilończycy, Chińczycy, Egipcjanie i Hindusi, nawet od najwcześniejszych dni cywilizacji dzielili cykl Słońca na okresy.

Oczywiście jedną z wad tego wczesnego sposobu utrzymywania czasu było to, że w zależności od pory roku długość każdego okresu może się nieco różnić. Inną wadą było to, że w nocy Słońce było najbardziej niepotrzebnie tracące z nieba, ale Egipcjanie, podobnie jak my, nadal potrzebowali mierzyć czas. W końcu, skąd mogli wiedzieć, kiedy kraty się zamkną? Aby obejść ten problem, ich astronomowie zaobserwowali zestaw 36 gwiazd, z których 18 służyło do oznaczania upływu czasu po zachodzie Słońca. Sześć z nich oznaczałoby 3 godziny zmierzchu po każdej stronie nocy, a następnie dwanaście, by następnie podzielić ciemność na 12 równych części. Później, gdzieś pomiędzy 1550 a 1070 pne, ten system został uproszczony, aby użyć zestawu 24 gwiazd, z których 12 oznaczało upływ czasu.

Babilończycy używali podobnego systemu, a także mieli dostosowane do pory roku godziny, tak że godzina babilońska trwała 60 minut tylko w czasie równonocy wiosennej i jesiennej. Sześćdziesiąt lat było ważne dla Babilończyków, którzy odziedziczyli system obliczeniowy bazowy 60 od Sumerów; naiwny, 60 jest wygodną liczbą do robienia matematyki bez kalkulatora, ponieważ jest równomiernie podzielna między każdą z liczb od 1 do 6, między innymi i, co najważniejsze, od czasu, 12.

Zamiast używać zmiennej długości godzin, greccy astronomowie w II wieku pne zaczęli używać jednakowej długości godzin w celu uproszczenia obliczeń przy opracowywaniu ich teorii i eksperymentów, chociaż praktyka ta nie rozprzestrzeniła się aż do wprowadzenia mechanicznych zegarów; jako taki, zwykli ludzie nadal polegali na dostosowanych sezonowo godzinach, aż do średniowiecza.

Impuls do opracowania zegarów mechanicznych w Europie powstał po raz pierwszy wśród mnichów, którzy potrzebowali dokładnego pomiaru czasu, aby właściwie obserwować codzienną modlitwę, a także zachowywać sztywne harmonogramy pracy. Pierwszy zarejestrowany zegar mechaniczny w średniowiecznej Europie powstał w 996 roku w Magdeburgu w Niemczech. W XIV wieku w kościołach w Europie instalowano duże zegary mechaniczne, a najstarszy zachowany przykład katedry w Salisbury pochodzi z 1386 roku.

Innowacje doprowadziły do powstania mniejszych części zegarowych, a w XV wieku pojawiły się zegary domowe, a osobiste zegarki były widoczne do 16. Zauważmy, że nawet w epoce renesansu zegary nie wyświetlały minut, a pomysł, że godzina została podzielona na 60, nie był znany aż do prawie XVII wieku.

Więc jak ludzie umawiali się na spotkania? Jedną z wczesnych metod, praktykowaną szczególnie wokół równika, było wskazywanie miejsca na niebie, gdzie byłoby słońce, gdybyś chciał się spotkać.

Bardziej powszechną praktyką, szczególnie w średnich szerokościach geograficznych, było poleganie na zegarze słonecznym; wszystkie typy rozmnażały się i zawierały wszystko, od prostego patyka wepchniętego w ziemię, po cienie, które spadły z punktów orientacyjnych (takich jak obeliski w Egipcie) do formalnie wykonanych urządzeń. Oczywiście, zaawansowane cywilizacje miały również wielu innych chronometrażystów, w tym zegary wodne i klepsydry, sięgające co najmniej 1400-1500 pne.

Oczywiście metody te były znacznie mniej skuteczne w ekstremalnych północnych (lub południowych) szerokościach geograficznych. Aby pomieścić ich nieczyste Słońce, Skandynawowie wymyślili znaki - system podziału horyzontu na osiem sekcji, po jednej na północ (północ), południe (południe), wschód (wzrost-miara), zachód (środkowy wieczór), północny wschód ( ótta), południowy wschód (środek dnia), południowy zachód (nieużywany) i północny zachód (środek nocny). Pora dnia była znana, gdy zauważyliśmy, które z tych daemonów stanęło w tym momencie.

Bez względu na metodę poznania godziny, nasi przodkowie również musieli wymyślić sposoby, aby wstać na czas. Jedna prosta technika polegała na pełnym pęcherzu i została osiągnięta dzięki prostemu celowi wypicia dużej ilości płynu przed snem. Kolejną sprawdzoną na czas prostą metodą, przynajmniej w wiejskim otoczeniu, było trzymanie koguta pod ręką (patrz: Dlaczego Kogut koguty?)

Z drugiej strony niektóre podejścia zależały od życzliwości innych. W społecznościach obsługiwanych przez sporą instytucję religijną, mieszkańcy często mogli polegać na dzwonkach kościelnych dzwonów lub na wezwaniu do modlitwy. Podobnie, kiedy fabryki zostały wprowadzone po raz pierwszy w XVIII wieku, pracownicy mogli polegać na fabrycznym gwizdku, aby dotrzeć tam, gdzie byli na czas.

Później, kiedy ludzie oddalali się od swoich pracodawców, niektórzy płacili Knockers-Up, ranni ptaszycy, którzy nosili długie kije, aby dotknąć drzwi i okien w wyznaczonym czasie.

Zadziwiająco, dzisiejszy wszechobecny, nocny, regulowany budzik nie stał się popularny, przynajmniej w Stanach Zjednoczonych, aż do lat 70. XIX wieku.

Fakt premiowy:

Czy kiedykolwiek zastanawiałeś się, co a.m. i p.m. oznaczać? Cóż, nie zastanawiajcie się dłużej: a.m. oznacza "ante meridiem", co jest łaciną "przed południem"; po południu oznacza "post meridiem", które jest po łacinie "po południu".