Prawda o epigramach Bena Franklina

2024 Autor: Sherilyn Boyd | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2024-01-16 10:20

Ryby i odwiedzający śmierdzą w ciągu trzech dni

Jak można sobie wyobrazić, Ben Franklin sam nie wymyślił tych dowcipnych fraszek. Czasami wziął stare i przystosował je do czasów i głosu. "Ryby i goście śmierdzą w ciągu trzech dni" faktycznie pochodzi od 16-wiecznego pisarza Johna Lyly'ego. W jego najbardziej znanym dziele Euphues - Anatomy of Wit, pisze: "Ryby i goście w ciągu trzech dni są nieświeży." Euphues (z greckiego, oznaczającego "wdzięczny i dowcipny") odniósł taki sukces, kiedy został opublikowany w 1579 r., że dzisiejsze angielskie słowo "eufemizm" pochodzi od tytułu książki Dwieście lat później Franklin przyjął wersję tego powiedzenia jako jego własny.

Zapłaciłeś za dużo za ten gwizdek

Ten niewykorzystany epigram (przynajmniej w opinii autora) pochodzi z listu z 1779 r. Wysłanego do Madame Brillon (długo uważanego za jedną z niesławnych francuskich kochanek Franklina). Będą korespondować dwa razy w tygodniu, kiedy nie będą się nawzajem w towarzystwie, a Franklin zwykle pisze dwie kopie tego samego listu - po angielsku, dla jego bezpiecznego przechowywania i po francusku dla niej. Ten konkretny list, opublikowany w 1780 roku, stał się znany jako "Gwizdek" ze względu na historię, którą Franklin opowiada ze swojej młodości. Kiedy Franklin miał siedem lat, poszedł do sklepu z zabawkami i wykorzystał wszystkie swoje ciężko zarobione pieniądze, by kupić gwizdek. Podczas gdy bardzo lubił ten gwizdek (choć dźwięk denerwował jego rodzinę), był on zabawny, płacąc "cztery razy tyle za to, ile było warte". Płakał, zdając sobie sprawę, że kwota pieniędzy zapłacił za gwizdek był daleki od przyjemności, którą mu dawał. Ciąg dalszy Franklin w liście: "Kiedy dorastałem, przyszedłem na świat i obserwowałem działania ludzi, myślałem, że spotkałem wielu, którzy dali za dużo na gwizdek".

Jedz by żyć, nie żyj by jeść

W 1733 r. Franklin wydrukował pierwszy Biedny Richard's Almanack. Pisząc pod pseudonimem "Biedny Richard Saunders", Franklin udzielał porad, prawdy i słów, by żyć obok. W tej edycji jest jeden z bardziej ironicznych epigramów Franklina - "Jedz, żeby żyć, nie żyj, by jeść". To można by nazwać ironicznym, ponieważ Franklin był znany z tego, że obżerał się jedzeniem, winem i kobietami. Mówił o tym w swojej autobiografii, mówiąc: "trudna do opanowania namiętność mojej młodości spieszyła mnie często do intryg z nisko kobietami, które stanęły mi na drodze". Spłodził nieślubne dziecko, flirtował i szukał w towarzystwie kobiet w połowie jego wieku i w swojej autobiografii poświęcił trochę czasu na dyskusję o zaletach spania ze starszymi kobietami. Podobno był członkiem Medmenham Monks, grupy "poświęconej wszelkiemu dostępowi seksualnemu"

Jeśli chodzi o jedzenie i napoje, walczył z dną przez wiele starszych lat życia. Znany jako "choroba bogatego człowieka", dna jest stanem zapalenia stawów, który może pochodzić z konsumpcji zbyt dużej ilości alkoholu, zbyt dużej ilości pokarmów bogatych w kwas moczowy (takich jak czerwone mięso, owoce morza i mięso narządów) i niewystarczającej ilości ćwiczeń fizycznych.

Jeśli chodzi o samą frazę, pochodzi ona od francuskiego dramatopisarza komediowego Jean-Baptiste Poquelina, bardziej znanego pod pseudonimem Moliere. W jego grze z 1668 roku L'Avare, jak mówi postać, "cytując starożytnego filozofa, trzeba jeść, aby żyć, a nie żyć, aby jeść".

Uważaj na młodego lekarza i starego fryzjera

Znowu od pierwszego Biedny Richard's Almanack w 1733 r. powiedzenie to prawdopodobnie miało być bardziej żartem niż prawdziwą prawdą. Jak można sobie wyobrazić, to powiedzenie nie pasuje do lekarzy i fryzjerów. W rzeczywistości, w 1919 r. Koroner Nowego Jorku (i syn słynnego lekarza George'a F. Shrady Sr.) George Frederick Shrady Jr napisał redaktor czasopisma medycznego, że "to (fraza) było prawdziwe, gdy napisano, ale dziś na świecie wie, że młody lekarz jest najlepiej wyszkolony i nie boi się go. Dotyczy to tylko fryzjera. "Zastanawiasz się, co powiedziałby fryzjer.

Wcześnie do łóżka, wcześnie, by wstać, uczynić człowieka zdrowym, bogatym i mądrym

To znane przysłowie pojawiło się w wydaniu z 1735 roku Biedny Richard's Almanack, ale po raz kolejny Franklin prawdopodobnie tego nie napisał. Forma tego zwrotu pojawiła się w renesansowym tekście z XV wieku, a nawet wtedy nazywano go starym.W utworze dotyczącym wędkarstwa muchowego było ono wykorzystywane do zachęcania wędkarzy do wczesnego łowienia ryb, ponieważ w porannym słońcu łowienie było "najbardziej opłacalne". Powiedział tekst: "Bo spowoduje to, że będzie zdrowy, także dla wzrost jego dóbr, bo to go wzbogaci. Jak mówi stare angielskie przysłowie: "Kto wstanie wcześnie, będzie święty, zdrowy i szczęśliwy".

Nie ma żadnych korzyści, bez bólu

Chociaż to dokładne sformułowanie może nie być znane większości, to przysłowie było inspiracją dla bardziej powszechnego treningu (i t-shirtów) mówiącego "bez bólu, bez zysku". Wydrukowano w 1734 edycji Biedny Richard's Almanack, Franklin podkreślił zwrot "nie ma żadnych zysków, bez bólów" w swojej książce z samopomocą z 1758 roku Droga do bogactwa.

Podczas gdy niektóre źródła datują to przysłowie do 1577 (w formie "Musią wziąć ból, który szuka zysku"), a jego bardziej nowoczesna wersja do wiersza Roberta Herricka z 1648 roku, inni mówią, że to powiedzenie mogło powstać dużo wcześniej. The Pirkei Avot (Angielskie tłumaczenie: Rozdziały Ojców) jest zbiorem nauk rabinackich z okresu Misznajów, mniej więcej od pierwszego do trzeciego wieku. Według Chabad.org, w Pirkei Avot, Ben Hei Hei (żydowski konwertyt w tym czasie i, oczywiście, mędrzec), stwierdził: "Według bólu jest zysk".

Jak widać, Ben Franklin był raczej kuratorem epigramów, przysłów i powiedzeń, a nie autora, mimo że ma on dziś do czynienia z pełnym kredytem. Z drugiej strony, jak pisał kiedyś Franklin, "każdy głupiec może krytykować, potępiać i narzekać - i większość głupców robi."

Fakt premiowy:

Według Ormanda Seaveya, redaktora wydania autobiografii Ben Franklina z Oxfordu, Thomas Jefferson został wybrany przez znacznie bardziej wykwalifikowanego Bena Franklina, by napisał Deklarację Niepodległości, ponieważ Franklin był znany z tego, że włożył niezwykle subtelną satyrę we wszystko, co napisał, a często byłoby tak subtelne, że nikt nie zauważyłby go przez jakiś czas. Wiedząc, że ten dokument zostanie prawdopodobnie dokładnie zbadany przez niektóre narody świata, według Seaveya, zdecydowali się uniknąć tego problemu, mając zamiast Jeffersona znacznie mniej utalentowanego pisarza, zamiast tego pisząc Deklarację, z Franklinem i trzema innymi pomagającymi Jeffersonowi je opracować.