Telewizja, piwo i dym

2024 Autor: Sherilyn Boyd | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-16 09:39

Brzuch do baru

W 1946 roku 10-calowy czarno-biały telewizor RCA kosztował 400 dolarów. Dzisiaj to około 4500 $, wystarczy kupić kilka bardzo dużych telewizorów z płaskim ekranem i odtwarzaczy Blu-Ray. Większość Amerykanów po II wojnie światowej chciała mieć telewizor, ale niewielu było na to stać. Poza tym w 1946 roku nie było zbyt wielu programów telewizyjnych do obejrzenia.

W tych wczesnych dniach sieci odkryły, że sporty są tanim sposobem na uzupełnienie czasu antenowego. Jedyne, co musieli zrobić, to wyszkolić kamerę na mecz baseballowy, mecz bokserski lub walczący derby, a ludzie będą oglądać. A właściciele barów zdali sobie sprawę, że telewizja nad barem zapłaci sama za siebie (a potem trochę), gdy pojawią się patroni, żeby oglądać sport i kupować piwo. Tawerny okolicznych miejscowości w całym kraju napisały obiecujące napisy: "Mamy telewizję!" W 1946 i 1947 roku połowa wszystkich telewizorów sprzedawanych w Stanach Zjednoczonych była w barach.

Pierwsza ważna impreza sportowa transmitowana w telewizji miała miejsce 19 czerwca 1946 r. - ciężki pojedynek pomiędzy Joe'em Louisem a Billy Connem (Louis odpadł z Conna w ósmej rundzie). Mecz bokserski ustanowił rekord oglądania telewizji: 140 000 widzów oglądało, większość z nich w barach. Rok później ta płyta została rozbita, gdy milion ludzi oglądało walkę o tytuł Joe Louisa / "Jersey Joe" Walcott. Kiedy w 1947 r. Na antenie nadawano World Series, w całym kraju krążyły bary wokół linii. Telewizja odnalazła swoją pierwszą masową publiczność.

Wszystkie reklamy to reklamy piwa

Przy tak wielu ludziach kupujących napoje podczas oglądania telewizji, reklama piwa w telewizji była naturalnym dopasowaniem - widzowie mogli zamówić produkt, gdy reklama była nadal aktywna. W przeciwieństwie do dzisiejszego systemu sprzedaży bloków czasu reklamowego, poszczególne firmy sponsorowałyby cały program i zdobywały wszystkie spoty reklamowe. Piwnice o dominującej pozycji szybko zyskały prawa do sponsorowania lokalnych sportów telewizyjnych. Narragansett Beer był pierwszym sponsorem telewizyjnych gier Boston Red Sox, a Goebel Beer sponsorował baseball Detroit Tigers. Griesedieck Brothers Beer poparł kilka pokazów sportowych w St. Louis, Iron City Brewing sponsorował Pittsburgh Pirates, a Ballantine Beer sponsorował gry New York Yankees.

Do lat 50. XX wieku reklamy piwa wciąż pojawiały się podczas wydarzeń sportowych, ale wraz ze wzrostem sprzedaży telewizyjnej reklamy pojawiały się na całym falach radiowych. W 1951 roku Blatz Beer zapłaciło aż 250 000 $, by sponsorować telewizyjny debiut popularnego programu radiowego Amos 'N Andy. Pabst Blue Ribbon wspiera sitcom Życie Riley. A potem było The Ken Murray Budweiser Show, talk show, w którym Murray i jego goście wypili kilka zimnych podczas rozmowy.

Dym unosi się w powietrzu

Ponieważ piwo i sport pozornie połączyły się (wtedy i teraz), w latach czterdziestych i pięćdziesiątych połączyły się papierosy i wyrafinowanie. W tamtym czasie było niewiele doniesień naukowych łączących tytoń z problemami zdrowotnymi, a papierosy cieszyły się dość pozytywnym wizerunkiem publicznym. Płonący papieros wyglądał czarująco w czarno-białych filmach, a miliony ludzi wpadły w dymienie dzięki papierosom w zestawach ryczałtowych żołnierzy podczas II wojny światowej.

Flavor Country

Koncerty sponsorowane przez firmy papierosowe, od lat czterdziestych aż do lat 60., agresywnie popychały gwiazdy i skrypty pokazów, aby promować marki i przedstawiać papierosy jako nowoczesne, zamożne, wysokiej klasy akcesoria. To było lokowanie produktu przed tym terminem.

• Camel sponsorował dramat policyjny 1949-56 Człowiek przeciwko zbrodni (oprócz wieczornej transmisji wiadomości). Pokaz nie mógł pokazywać złych facetów, a nawet nerwowo wyglądających postaci, od palenia. Jednak chłodna i zebrana gwiazda serialu, Ralph Bellamy, często była widziana jako dymiące wielbłądy.
• Leo G. Carroll i Lee Patrick, gwiazdy sitcomu Cylinder, byli zobowiązani do palenia Wielbłądów w serialu, a Carroll zakończył każdy występ, wykrzykując: "Mają smak tak jak lubię!"
• Jednym z najbardziej popularnych pokazów odmiany lat 50. było Lucky Strike przedstawia twoją Hit Parade, w którym występowała trupa piosenkarzy rozpoczynających każdy występ z wykonaniem komercyjnego utworu "Be Happy, Go Lucky Strike".
• The Chesterfield Supper Club (1948-50) przedstawiał gospodarza Perry'ego Como grającego między Chesterfieldami pomiędzy utworami, a podczas nich także otwierał każdy koncert piosenką "Smoke Dreams".
• Znane logo "valentine" na początku i na końcu Kocham Lucy nie został dodany, dopóki program nie przeszedł w repozytorium syndykowane. Kiedy serial po raz pierwszy pojawił się na antenie telewizji CBS w latach pięćdziesiątych, sponsorował go Philip Morris, a Lucy i Ricky zaczęli tańczyć wokół ogromnej paczki papierosów. Koniec pokazu sprawił, że Lucy zapalała papierosa Ricky'ego i ćwierkała: "Widzisz, jak łatwo jest uradować mężczyznę? Dlaczego nie dać swojemu mężowi kartonowi papierosów Philip Morris? "Podobno Kocham Lucy pisarzom zabraniano nawet używania słowa "szczęście" w dialogu, ponieważ mogłoby to przypominać widzom Lucky Strike … marki rywala American Tobacco.

Smoke Up, dzieci

Pomimo licznych pokazów sponsorowanych przez firmy tytoniowe, w telewizji było również mnóstwo samodzielnych reklam papierosów, emitujących powietrze o każdej porze dnia. John Wayne pojawił się w reklamach Camel (zmarł na raka płuc w 1979 r.), Rod Serling z Strefa mroku rozbił Chesterfields (zmarł na atak serca w 1975 r.), a nawet Santa Clause dostał się do biznesu papierosów. Okay, tak było Talenty skautów gospodarzem Arthurem Godfreyem w garniturze Świętego Mikołaja, ale powiedział widzom, że "najlepszy świąteczny prezent to karton Chesterfields".

Na długo przed tym, zanim maskotka Camel Joe Camel został oskarżony o marketing papierosów dla dzieci, animowane postacie wypełniły reklamy tytoniu, w tym Williego, pingwina z kreskówek, który palił Koolsa; Marlboro's Harry i Juggernaut Jones; a nawet w 1961 roku Fred Flinstone i Barney Rubble dla Winstona.

Reklamy działały. W 1949 roku połowa amerykańskich mężczyzn paliła papierosy. W 1955 roku, pomimo przełomu 1952 roku, 59 procent Reader's Digest artykuł "Rak przez Karton", który oznaczał nieoficjalny koniec palenia bez poczucia winy.

Masz długą drogę, kochanie

W 1962 roku fala zaczęła się obracać przeciwko reklamie papierosów w telewizji. W tym roku, chirurg ogólny Luther L Terry ogłosił przegląd badań naukowych dotyczących palenia papierosów. Do badania zostali zaproszeni przedstawiciele organizacji medycznych, a także inni z Food and Drug Administration, American Medical Association, Federal Trade Commission i The Tobacco Institute. W 1964 r., Po tym, jak przedstawiciele przeszli ponad 7 000 badań naukowych, Terry opublikował raport: palacze papierosów mieli nawet 20 razy większe ryzyko zachorowania na raka niż osoby niepalące, palenie tytoniu przyczyniało się do chorób serca, a palenie podczas ciąży było znane wagi noworodków.

W 1965 Kongres wymagał wszystkich paczek papierosów do noszenia etykiet ostrzegawczych. Rząd był tak nieugięty w uzyskiwaniu informacji na temat skutków zdrowotnych papierosów, że w 1967 r. FCC wymagała jakiejkolwiek sieci telewizyjnej, która emitowała reklamę papierosów, aby również ogłosić ogłoszenie o zakazie palenia.

Wreszcie, w 1970 r., Pomimo nacisków ze strony lobbystów, nadawców i przemysłu tytoniowego, Kongres przyjął ustawę o papierosach dla zdrowia publicznego. Całkowicie zakazano reklamy papierosów w telewizji i radiu od północy, 2 stycznia 1971 roku. Ostatnia reklama papierosów dla Virginii Slims została wyemitowana na The Tonight Show o 11:59, 1 stycznia 1971.

Jednak reklamy piwa będą kontynuowane.