Operacja Upshot-Knothole, Atomic Annie i Napromienianie Ameryki

2024 Autor: Sherilyn Boyd | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-16 09:39

Testy atmosferyczne w kontynentalnym USA rozpoczęły się operacją Leśniczy (Styczeń-luty 1951 r.) I wkrótce nastąpiła operacja Buster-Jangle (Październik-listopad 1951) i operacja Tumbler-Snapper (Kwiecień-czerwiec 1952). Podczas gdy te wczesne testy koncentrowały się przede wszystkim na ocenie konstrukcji, funkcji i pojemności broni, zanim Komisja ds. Energii Atomowej (AEC) i Departament Obrony (DOD) dotarły do operacji Upshot-Knothole (Marzec-czerwiec 1953 r.) Byli gotowi ocenić wpływ wybuchów nuklearnych na otoczenie, a zwłaszcza ludzi.

Atomowa Annie była pierwszą z nich Upshot-Knothole testy. 17 marca 1953 roku dziewczyna o wadze 2700 funtów została podniesiona na 300 stóp do wieży detonacyjnej wzniesionej w Yucca Flat, Area 3 of Nevada Test Site. Dwanaście kilometrów (7,5 mil) na południe, około 600 cywilnych pracowników obrony i reporterzy obserwowali eksplozję z News Nob, witryny utworzonej w celu pokazania publiczności, że nie mieli się czego bać z powodu testowania broni.

Bliżej do zera, prawie 1200 żołnierzy (głównie z szóstej armii) wraz z 20 reporterami stacjonowało w okopach wykopanych około 3,2 km (prawie 2 mile) na południowy zachód od wieży zrzutowej. Pomiędzy tymi okopami a bombą inżynierowie z 412. batalionem konstrukcyjnym wznieśli bunkry, okręty i inne przeszkody, a personel z 2623. Kompanii Ordnance również umieścił sprzęt wojskowy w tej strefie; wszystko, żeby zmierzyć wpływ bomby.

Zebrawszy się w ciemności, w wyznaczonym czasie żołnierze skulili się w okopach, zamknęli oczy i zakryli twarze ciężką skórą, rękawice z wełnianej podszewki. O 5:20 (PST), 16 kiloton (Kt) Annie wybuchło, kiedy została upuszczona z wieży.

Po detonacji niektóre okopy zostały wysłane na manewry, by zaatakować "cel" zaledwie o kilometr (0.62 mil) od punktu zerowego; inne oddziały naziemne zostały przewiezione samolotem do nieco bardziej odległego miejsca przez garstkę marines na śmigłowcach, którzy mierzyli skutki bomby na człowieku i maszynie.

Annie szybko przeszły kolejne dwa testy wież 24 i 31 marca, Nancy (24 kt) w Strefie 4 i Ruth (0,2 kt) w Obszarze 7. 6 kwietnia Dixie (11 Kt) został zrzucony na obszar 7 z 6000 stóp przez bombowiec B-50, a następnie przeprowadzono trzy kolejne testy wieży: Ray (0,2 kt) w Obszarze 4 w dniu 11 kwietnia, Badger (23 Kt) w Obszarze 2 w dniu 18 kwietnia i Simon (43 Kt) w Obszarze 1 na 25 kwietnia.

Zostały również wykonane jeszcze dwa zrzuty Upshot-Knothole: Encore (27 kt) z 2,423 stóp do obszaru 5 w dniu 8 maja 1953 roku i Climax (61 kt) z 1,334 stóp do obszaru 7 w dniu 4 czerwca.

Siódmy test wieży, Harry (32 Kt), został przeprowadzony na obszarze 3 19 maja i jest znany (między innymi) z wkładu ponad jednej trzeciej (30 000 osób-rentgenów) całego zanieczyszczenia gamma spowodowane przez wszystkie testy NTS z lat 50. XX wieku.

Również godne uwagi jest to, że Upshot-Knothole zobaczyłem pierwszy test powłoki jądrowej artylerii. 800 funtów, 1,4 m (54 cale) Grable (15 Kt) został wystrzelony z kanonu 280 mm w dniu 25 maja 1953 roku w obszarze 5. Po przejechaniu nieco ponad 6 mil, zdetonował 524 stopy nad mieszkaniem Francuza.

W miarę postępów testów ochotnicze świnki morskie umieszczano w coraz bliżej okopach do miejsca upuszczenia. Na przykład w Nancy dziewięciu oficerów zostało umieszczonych w okopach zaledwie 2,3 km (1,2 mili) od punktu zerowego, natomiast u Borsuka 12 ochotników zostało umieszczonych w odległości 1,9 km (1,18 mil) od detonacji.

Testowanie sprzętu również postępuje. W przypadku Nancy helikoptery zostały wystartowane w locie około 18 km (11.18 mil) od punktu zerowego; w przypadku Borsuka helikoptery na wysokości znajdowały się w odległości 14 km (8,7 mil) od wybuchu; a dla Simona dwa helikoptery leciały tylko 11 km (6,8 mil) od detonacji.

Jak możesz sobie wyobrazić, wszystkie te wybuchy jądrowe wypluły do atmosfery sporo radioaktywnego materiału. Według jednego z raportów, "85.000 osób-rentgenów zewnętrznej ekspozycji na promieniowanie gamma" zostało wyprodukowanych do testów z lat 50. XX wieku.

Przez lata większość Amerykanów zakładała, że zanieczyszczenie to ogranicza się do obszarów wokół NTS. Ponadto, jak można się było spodziewać, żołnierze i inni uczestnicy eksperymentów cierpieli na schorzenia związane z promieniowaniem, w tym na raka.

Szokująco jednak, w 1997 r., Komisja senacka ujawniła, że personel AEC i DOD wiedział od samego początku, że radioaktywne izotopy z atmosferycznych testów NTS rutynowo rozprzestrzeniały się w całym kraju. Omawiając raport przygotowany przez National Cancer Institute (NCI), senatorzy w końcu poinformowali naród, że przerażająco wysoki poziom jodu-131 (tylko jeden z 19 różnych typów izotopów promieniotwórczych powstałych w wyniku eksperymentów) dotarł do wielu stanów na zachodzie i środkowym zachodzie, a nawet tak daleko jak w Vermont.

Jod radioaktywny gromadzi się w tarczycy, często prowadząc do raka. Chociaż ma bardzo krótki okres półtrwania zaledwie 8 dni, ponieważ większość z nich spadła na roślinność, a w szczególności na trawy pastewne, które były spożywane przez krowy, wiele z nich dostało się do podaży mleka w USA. Ilość skażenia I-131 była tak duża, że co najmniej 11 300, a może aż 212 000 przypadków raka tarczycy w Stanach Zjednoczonych można było bezpośrednio przypisać testom atmosferycznym NTS.

Niektóre inne uwolnione materiały promieniotwórcze, w tym Stront-90 i Cez-137, mają znacznie dłuższy okres półtrwania (odpowiednio 28,5 i 30 lat), a oba te czynniki również przyczyniają się do powstawania nowotworów. Te radionuklidy poszukujące kości, w szczególności Sr-90, są powiązane z rakami, takimi jak białaczka, a CDC szacuje, że 1100 zgonów na białaczkę można przypisać testowi NTS; to jest na szczycie kolejnych 9500 nowotworów lub innych nowotworów, które również uważa się za możliwe do prześledzenia w wyniku NTS.