Jak "911" stało się numerem alarmowym w Ameryce Północnej?

2024 Autor: Sherilyn Boyd | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-16 09:39

Aby rozwiązać ten problem, Narodowe Stowarzyszenie Straży Pożarnej zasugerowało krajowy numer alarmowy w 1957 r. Ale dopiero w 1967 r. Prezydent Lyndon B. Johnson pomógł w rozkręceniu piłki. Raport dla Komisji Prezydenta Johnsona ds. Egzekwowania prawa i administracji sprawiedliwości zasugerował, że należy wyznaczyć jeden numer telefoniczny dla dzwoniących do użytku w sytuacjach kryzysowych w całym kraju, a przynajmniej w dużych miastach. Raport zalecił również, aby departamenty policji miały dwie linie telefoniczne: jedną na wypadek sytuacji kryzysowych, a drugą na zwykłe rozmowy służbowe. W ten sposób osoby dzwoniące, które chcą zgłosić awarię, nie zostaną zatrzymane, a urzędnik pomógł komuś, kto po prostu szukał informacji.

Aby ten uniwersalny numer alarmowy stał się rzeczywistością, Federalna Komisja Łączności (FCC) nawiązała współpracę z American Telephone and Telegraph Company (znanym również pod nazwą AT & T) pod koniec 1967 roku, aby ustalić, jaki powinien być numer. Po przemyśleniu, AT & T zaproponował w 1968 r., Że numery 9-1-1 powinny stanowić nowy uniwersalny numer telefonu alarmowego.

Po co dokładnie numery 9-1-1? Mówiąc najprościej, numer telefonu 9-1-1 jest krótki, łatwy do zapamiętania i można go wybrać stosunkowo szybko, biorąc pod uwagę kilka cyfr. Było to szczególnie ważne w starych telefonach obrotowo-impulsowych, które wciąż były popularne, gdy system 9-1-1 został po raz pierwszy wdrożony. (Telefon dotykowy nie był najpierw szeroko wprowadzany do 1963 roku i potrzebował kilkudziesięciu lat, aby całkowicie wyprzeć telefony obrotowe.) Ponadto fakt, że miał tylko trzy cyfry oznaczał, że numer można łatwo odróżnić od innych, normalnych numerów telefonów w wewnętrznym systemie AT & T i kierowane do specjalnej lokalizacji bez zbyt wielu zmian w sieci AT & T. (Kilka lat wcześniej AT & T wdrożyło ich numery 6-1-1 i 4-1-1, więc zalecenie 9-1-1 spowodowało, że było to stosunkowo proste uaktualnienie.)

Kongres poparł wniosek AT & T w sprawie 9-1-1 jako krajowy numer alarmowy i uchwalił przepisy dotyczące tego wpływu. Aby uczynić rzeczy uczciwymi dla firm telekomunikacyjnych, które musiały zaktualizować swój sprzęt i biura w celu obsługi nowego systemu połączeń 9-1-1, stworzono politykę Bell System. Polityka łączyła koszty ulepszeń z podstawowymi stawkami, które firmy telefoniczne obciążały swoich klientów.

Nieco ponad dziesięć lat po tym, jak Kongres ustanowił 9-1-1 jako powszechny numer alarmowy w kraju, około 26% obywateli Stanów Zjednoczonych mogło wybrać numer 9-1-1 i być połączonym z lokalnymi służbami ratunkowymi. Może cię zaskoczyć fakt, że zaledwie 25 lat temu, w 1989 roku, liczba ta wzrosła tylko do 50%. Jednak zaledwie dziesięć lat później wzrosła do 93% w kraju. Obecnie około 99% osób w Stanach Zjednoczonych ma dostęp do systemu numerów alarmowych 9-1-1.

Dodatkowe fakty:

• Wielka Brytania była pierwszym krajem, który ustanowił uniwersalny numer alarmowy (999) w 1937 roku. Został założony po śmierci pięciu osób w pożarze.
• Pierwszy system alarmowy w Ameryce, który wykorzystywał 9-1-1, był w Haleyville w stanie Alabama, a pierwsze zawody w tym kraju 9-1-1 odbyły się tam 16 lutego 1968 r. Osobą, która stawiła telefon, była Senator Rankin Fite. Osobą, która udzieliła odpowiedzi, był przedstawiciel USA Tom Beville, który czekał na oddziale policji w Haleyville. Nome, Alaska, ustanowił drugi system alarmowy 9-1-1 w kraju zaledwie kilka tygodni po Haleyville.
• 9-1-1 jest teraz na arenie międzynarodowej, ponieważ Kanada przyjęła numer jako numer alarmowy.
• Początkowo system 9-1-1 opierał swoją lokalizację na numerze telefonu, z którego dzwoniła osoba. Okazało się to złym systemem, ponieważ granice gminne i granice wymiany telefonicznej nie są takie same, więc połączenia nie zawsze były idealnie ukierunkowane. Aby to naprawić, wprowadzono Ulepszone 9-1-1, w którym do adresowania połączeń 9-1-1 używano adresów, a nie numerów telefonów.
• Telefony komórkowe i VoIP wprowadziły kilka nowych problemów do starego systemu 9-1-1 i Enhanced 9-1-1, a mianowicie próbowały dowiedzieć się, skąd dana osoba nawiązuje połączenie telefoniczne. W przypadku telefonów komórkowych FCC wymaga bardzo rygorystycznych parametrów lokalizacji za pomocą śledzenia GPS telefonu komórkowego lub lokalizacji sieci komórkowej. W pierwszym przypadku musi być dokładny z dokładnością do 150 metrów dla co najmniej 90% połączeń 9-1-1 i do 50 metrów dla co najmniej 67% połączeń. W przypadku ostatniej lokalizacji sieci musi być dokładny z dokładnością do 300 metrów dla 90% połączeń i 100 metrów dla 67% połączeń. Oczekuje się, że z biegiem czasu FCC będzie nadal wymagać coraz dokładniejszych systemów.
• Poza tymi rodzajami aktualizacji do systemu, przejście na korzystanie z telefonów komórkowych wprowadziło możliwość wysyłania SMS-ów 9-1-1 w celu uzyskania pomocy. Podczas gdy system jest nadal wdrażany, wielu przewoźników, takich jak AT & T, Sprint, T-Mobile i Verizon, teraz wspiera to i oczekuje się, że wszyscy będą go wspierać do 31 grudnia 2014 r. Aby obejść problem indywidualnego wysyłania tekst informujący o tym, czy SMS-y w systemie 9-1-1 są dostępne na ich obszarze, jeśli wyślesz wiadomość tekstową, jeśli nie jest jeszcze dostępna, powinieneś otrzymać automatyczną wiadomość tekstową z informacją, że nie jest dostępna.
• Inne numery "N-1-1" obejmują 2-1-1: informacje o usługach społecznościowych; 3-1-1 dla nieautoryzowanych usług samorządowych; 4-1-1: pomoc w katalogowaniu; 5-1-1: informacje o ruchu i nie-alarmowe służby policyjne; 6-1-1: obsługa klienta firmy telefonicznej; 7-1-1: Urządzenie telekomunikacyjne dla przekaźnika niesłyszących (TDD); 8-1-1: podziemne usługi użyteczności publicznej.