Masakra z Rosewood z 1923 roku

2024 Autor: Sherilyn Boyd | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-16 09:39

Rosewood na Florydzie została założona około 1845 roku. Było to spokojne miejsce, które powiodło się w 1870 roku, kiedy utworzono zajezdnię kolejową, aby przetransportować obfity czerwony cedr, od którego miasto otrzymało swoją nazwę, od Rosewood do fabryki ołówków w cedrowym kluczyku. Niestety, w ciągu trzydziestu lat populacja cedrów została drastycznie wyczerpana, a rodziny zostały zmuszone do przeniesienia się gdzie indziej w poszukiwaniu pracy. Wiele białych rodzin, które mieszkały w Rosewood, przeniosło się zaledwie trzy mile na zachód do miasteczka o nazwie Sumner, pozostawiając Rosewood z populacją, która miała czarną większość.

Kłopoty zaczęły się 1 stycznia 1923 r., Gdy biała kobieta o imieniu Fannie Coleman Taylor z Sumner oświadczyła, że napadł na nią czarny mężczyzna. Biorąc pod uwagę wybitne nastawienie rasistowskie w tamtych czasach, nikt nie zadawał żadnych pytań i prawie wszyscy wierzyli, że Fannie donosiła prawdę o jej doświadczeniu. Cała biała społeczność zbiła się z powodu rzekomego ataku, a mąż Fannie zebrał psy tropiące, by przyłączyć się do poszukiwań sprawcy.

Jeden samotny głos twierdził, że napastnik nie był wcale czarnym człowiekiem. Gosposia Fannie, czarna kobieta o imieniu Sarah Carrier, mieszkająca w Rosewood, twierdziła, że jedynym mężczyzną, który był tego dnia w domu, był John Bradley, który, jak przypuszczała, był białym kochankiem Fannie. Żaden z białych ludzi nie zapytał o opinię Sary w tej sprawie i nikt nie wierzył w czarną społeczność, gdy twierdzili, że Fannie tylko próbuje uchronić się przed skandalem i gniewem męża.

Mimo napięcia sytuacja mogłaby się obniżyć, gdyby nie niefortunny czas na wiec Ku Klux Klan w pobliskim Gainesville. Kiedy mąż Fannie, James Taylor, wysłał pomoc w odnalezieniu winnego mężczyzny, ponad czterysta członków Ku Klux Klan zjawiło się u drzwi Taylora i zaczęło przeczesywać lasy podejrzanym, pragnąc dostarczyć swojej idei "sprawiedliwości".

Wkrótce palec wskazał na jednego Jessego Huntera, bez żadnego konkretnego powodu, z wyjątkiem tego, że niedawno uciekł niedawno z więziennego szlabanu. KKK poprosił o pomoc czarnego mężczyznę o imieniu Sam Carter, który rzekomo przyznał się do pomocy Hunterowi w ucieczce. Carter był przekonany, że poprowadzi KKK do miejsca, w którym ostatni raz widział Huntera. Gdy oskarżonego nie można było zlokalizować, torturowali Cartera, zanim napełnili go kulami i zwisali z drzewa.

Uważa się, że psy poszukiwawcze wyczuły zapach Johna Bradleya, który prawdopodobnie uciekł do Rosewood i mógł poprosić o pomoc Aarona Carriera, który był weteranem i murarzem. Według niektórych doniesień, Aaron i Carter pomogli Bradleyowi, ukrywając go w wozie, który następnie zabrali do rzeki, zanim pozwolili Bradleyowi wydostać się w nadziei, że zmyli trop psów. Na nieszczęście dla niego psy poprowadziły tłum prosto do jego domu.

Aaron, siostrzeniec służącej Taylorów, Sarah, był bity i torturowany dla informacji. Jego życie uratował hrabstwo Sherriff Bob Walker, który twierdził, że go "wykończy". Zamiast tego załadował rannego mężczyznę do swojej ciężarówki i zawiózł go do więzienia w Gainesville dla własnej ochrony. Sherriff przyniósł również dwóch lekarzy, aby pomóc Aaronowi w odzyskaniu sił.

To jednak nie uratowało reszty rodziny Aarona. Sylvester Carrier, syn Sarah, zasugerował, aby zgrupowali się w celu ochrony. Od 15 do 25 osób, w tym wielu dzieci, przebywało w domu przewoźnika, gdy podszedł do niego tłum 4 stycznia, a dwóch mężczyzn w tłumie otworzyło drzwi. Sylvester ukrył się w szafie na drewno z dziewięcioletnią Minnie Lee Langley, która doniosła, że "położył mi pistolet na ramieniu … kiedy [Poly Wilkerson] kopnął drzwi w dół, bo Syl pozwolił mu go mieć."

Odstąpienie trwało wiele godzin, a kiedy było już po wszystkim, dwaj biali mężczyźni - Poly Wilkerson i Henry Anderson - znaleźli się wśród zmarłych. Sarah Carrier i Sylvester Carrier również zostali zabici, a jedno dziecko zostało postrzelone w oczy. Kilku innych ludzi zostało rannych po obu stronach, ale wielu czarnych dzieci było w stanie uciec tylnymi drzwiami i ukryć się w zaroślach, dopóki nie byli w stanie wydobyć go z Rosewood.

Zamiast ogłaszać tę kwestię, tłum był po prostu rozgniewany przez śmierć białych ludzi i przystąpił do zniszczenia miasta Rosewood. Czarne rodziny zostały zmuszone do ucieczki, wielu z nich ukrywało się na bagnach przez kilka dni, aby uciec przed mobami. Miasto zostało podpalone - spłonęły białe i czarne kościoły, a wiele domów zostało otoczonych i oblanych naftą, zanim podpalono. Jeśli ktoś wybiegł z domów, natychmiast został zastrzelony przez czekający tłum.

Sherriff Walker błagał pobliskie hrabstwa, aby wysłał dodatkowych ludzi, aby pomogli mu stłumić katastrofę. Podczas gdy wysyłano dodatkowe egzekucje, wielu mężczyzn prawdopodobnie brało udział w wiecu KKK wcześniej w tym tygodniu i niewiele im pomogło.

Do 7 stycznia w Rosewood pozostało tylko kilkanaście budynków. Do miasta wrócił tłum liczący ponad 100 białych ludzi, którzy spalili te konstrukcje i nie pozostawiając w pobliżu budynków ani ludzi, potwory stopniowo się rozproszyły.

Nie wiadomo dokładnie, ile osób zginęło w masakrze. Oficjalnie zginęło tylko 8 osób - sześciu czarnych i dwóch białych.Jednak biorąc pod uwagę skalę zniszczenia i relacje świadków, bardziej prawdopodobne jest, że zginęło blisko trzydziestu czarnych. Podczas gdy raporty o liczbie białych zgonów są tylko szacunkowe, Minnie Lee Langley przypomniała sobie, że również wychodząc z domu Przewoźnika kroczyła po wielu białych ciałach.

W lutym rozpoczęto śledztwo w sprawie masakry w związku z obawami, że przemoc może negatywnie wpłynąć na turystykę. Wyłoniła się specjalna, wielka ława przysięgłych - oczywiście biała - iw ciągu kilku następnych dni usłyszeli, że ponad dwadzieścia pięć świadków składa zeznania. Tylko ośmiu świadków było czarnych. Jury zakończyło się stwierdzeniem, że nie ma wystarczających dowodów, aby oskarżyć kogokolwiek, a więc tłum, który spowodował tak wiele śmierci i zniszczenia, nie został ukarany.

Jeśli chodzi o mieszkańców Rosewood, wszyscy odsunęli się od miejsca, które posiadało tak wiele traumatycznych wspomnień. Niektórzy nawet zmienili nazwiska, aby uciec przed bolesną przeszłością. Haywood Carrier, mąż Sary, był w czasie wydarzeń z dala od Rosewood i wrócił, by znaleźć martwą żonę, syna i brata; smutek zagroził jego zdrowiu psychicznemu. Jesse Hunter, człowiek, którego szukał tłum, nigdy nie został znaleziony. John Bradley nigdy nie pojawił się ponownie. Jeśli chodzi o inicjatora całego biznesu, Fannie Taylor i jej mąż przeprowadzili się do innego miasta, a Fannie zmarła później na raka.

W 2004 r. Floryda stawiła historyczny punkt odniesienia opisujący masakrę w Rosewood i nazywając ofiary. Ostatni ocalały z masakry, Robie Martin, zmarł w 2010 roku w wieku 94 lat.

Jeśli uważasz, że ten artykuł jest interesujący, możesz również skorzystać z:

• Eksperyment Jane Elliot i Blue Eyed Children
• "Hip-Hip" w "Hip-Hip Hurra" był pierwotnie frazesem antysemickim
• Człowiek, który osobiście wykonał ponad 7000 ludzi w zaledwie 28 dni, po jednym na raz
• Niesamowita opowieść o masakrze w armii Elphinstone'a
• The One Man Invasion of the Island Nation of Sark