Pliki z II wojny światowej: Audrey Hepburn i holenderski ruch oporu

2024 Autor: Sherilyn Boyd | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2024-01-16 10:20

Najbardziej znana jako aktorka filmowa występująca w takich klasycznych filmach jak Sabrina, Zabawna buzia, Śniadanie u Tiffany'ego, Moja piękna pani i rzymskie wakacje (za którą zdobyła Oscara dla najlepszej aktorki), Hepburn miała fascynujące, choć burzliwe, wychowanie. Jej matka była holenderską baronową, a jej ojciec był brytyjskim biznesmenem; w rezultacie spędziła dzieciństwo w Belgii, Anglii i Holandii. W 1939 roku, wkrótce po wybuchu II wojny światowej, matka Hepburn przeniosła rodzinę z powrotem do Holandii w błędnym przekonaniu, że kraj, który pozostał neutralny i wolny od dewastacji pierwszej wojny światowej, nie zostanie wciągnięty w konflikt. Myliła się.

Kraj został zajęty przez Niemców w 1940 r. W 1944 r. Stracili wuja Hepburn, jeden z jej braci przebywał w obozie pracy, a drugi ukrywał się. Hepburn była jeszcze młodą nastolatką, gdy zaczęła pomagać holenderskiemu ruchowi oporu. Jako utalentowana baletnica w wieku 14 lat zaczęła pomagać w tańcu. Jak to było pomocne? Tańczyła w tajnych produkcjach, aby zebrać pieniądze na opór. Jak powiedziała, "najlepsza publiczność, jaką kiedykolwiek widziałem, nie wydała ani jednego dźwięku pod koniec moich występów". Hepburn od czasu do czasu przekazywał wiadomości o oporze. Gdyby odkryto, że zrobi którąś z tych rzeczy, nastąpiłaby szybka egzekucja.

Podobnie jak większość Holendrów, Hepburn i jej rodzina znosili głód i inne trudy w czasie II wojny światowej. Sam Hepburn cierpiał na choroby układu oddechowego, obrzęki i niedokrwistość podczas holenderskiego głodu w 1944 r. Kiedy pomoc humanitarna wreszcie dotarła, zapewniając bardzo potrzebną ulgę, Hepburn była świadkiem transformacyjnego wpływu międzynarodowych agencji pomocy na cierpiące regiony. W rezultacie rozwinęła całe życie na rzecz Organizacji Narodów Zjednoczonych na rzecz Dzieci (UNICEF) i została ambasadorem dobrej woli w 1989 roku. Została odznaczona prezydenckim Medalem Wolności w 1992 roku, cztery miesiące przed jej śmiercią.

Podobnie jak Hepburn, Ian Fleming, autor, który stworzył najbardziej znanego szpiega w języku angielskim, James Bond, również pracował nad pokonaniem nazistowskich Niemiec. W rzeczywistości pracował dla brytyjskiego wywiadu podczas II wojny światowej. Zrekrutowany przez dyrektora wywiadu dla Royal Navy w 1939 r., Fleming, pseudonim 17F, był biegły w tworzeniu specjalnych schematów operacyjnych. Jedna z jego najbardziej znanych sztuczek polegała na umieszczaniu mylących dokumentów na brytyjskim zwłokach, a następnie opuszczaniu go tam, gdzie żołnierze Osi mogli go znaleźć. Kolejna, nazwana operacją Golden Eye, sprawiła, że Fleming ustanowił strukturę wywiadowczą w Hiszpanii. W 1942 r. Fleming prowadził specjalną jednostkę operacyjną, która pracowała w pobliżu i za linią wroga, aby zdobyć ważne dokumenty. Łatwo dostrzec kreatywny umysł Casino Royale, W sekretnej służbie Jej Królewskiej Mości i Szpieg, który mnie kochał w trywialnych staraniach Fleminga.

Za literackim geniuszem Charlie i fabryka czekolady i James i ogromna brzoskwinia pracował również jako szpieg podczas II wojny światowej, chociaż wiele działań szpiegowskich Roalda Dahla wydawało się mieć miejsce w sypialni, a nie w pokoju sytuacji. Jak córka gazety, Charles Marsh, powiedziała: "Dziewczyny po prostu padły u stóp Roalda. Myślę, że spał z każdym na wschodnim i zachodnim wybrzeżu, który [wart był] ponad 50 000 $ rocznie."

Dahl był pilotem myśliwców, który uzyskał stopień dowódcy skrzydła dla Brytyjczyków. Ciężka awaria doprowadziła go ostatecznie do zdobycia dyplomatycznej pozycji w ambasadzie brytyjskiej w Waszyngtonie w 1942 roku. Dahl szybko stała się popularna wśród bogatych żon potężnych mężczyzn, którzy kierowali Waszyngtonem. Wkrótce został zwerbowany, aby pomóc tajnemu brytyjskiemu wysiłkowi, który był nastawiony na ukradkowe doprowadzenie Stanów Zjednoczonych do wojny. Oprócz pomocy w uzyskaniu amerykańskiego poparcia, Dahl zaangażowała się również w szpiegostwo, które obejmowało przekazywanie skradzionych dokumentów i przekazywanie tajnych informacji.

Noel Coward, słynny dramaturg, który napisał Cavalcade i Życie prywatne, powiedział kiedyś o swoich czasach szpiegowania, "sławna była cudowną przykrywką". Wyszkolony w tajnej bazie w Bletchly Park z Ianem Flemingiem i innymi, spryt, dowcip, sława i styl Cowarda umożliwiły mu skuteczne zbieranie i przekazywanie informacji wywiadowczych na trzech kontynentach podczas II wojna światowa. Opisując siebie jako "perfekcyjnego, głupiego tyłka", Coward użył swojej osobowości jako szczęśliwego playboya, aby przekonać tych, których szpiegował, że jest próżnym dupkiem, z wielkim skutkiem. Przez całą wojnę utrzymywał kontakt z księciem i księżną Windsoru (byłym Edwardem VIII, który abdykował w 1936 r.), Gdy przebywali w Paryżu; obaj byli znani jako nazistowscy sympatycy.Chociaż wiele potajemnych prac Tcharda w czasie II wojny światowej pozostaje tajemnicą, wydaje się, że nagle dobiegła ona końca w 1941 roku; według jednej z plotek, został znaleziony i umieszczony na czarnej liście nazistów, które miały zostać zabite, gdy Niemcy pokonały Wielką Brytanię.

Zanim napisała transformującą książkę kucharską, Opanowanie sztuki francuskiego gotowaniaJulia Child pracowała jako ściśle tajny badacz różnych projektów dla szefa Biura Usług Strategicznych (poprzednika CIA). Opublikowany w Waszyngtonie, Sri Lance i Chinach, dziecko było odpowiedzialne za śledzenie i przekazywanie wysoce tajnych informacji, w tym najnowszych technologii i planów inwazji.

Nawet przestępcy są czasami patriotami. Charles "Lucky" Luciano, słynny Mafioso i głowa rodziny Genovese, odpowiedzieli na wezwanie, gdy Wujek Sam potrzebował pomocy podczas II wojny światowej. Obawiając się agentów Osi, którzy ukradkiem wjeżdżają do kraju na statkach, a nawet potencjalnie sabotują wysiłki USA, marynarka wojenna wiedziała, że musi mieć doskonałą inteligencję na temat przylotów i lądowań na nabrzeżu Nowego Jorku. Niestety, ani władze cywilne, ani policja nie kontrolowały w pełni Portu Nowego Jorku, la Cosa Nostra.

Nigdy nie stawiając zasady przed praktyką, marynarka wojenna wynegocjowała układ z Luciano, który był wtedy w więzieniu. Luciano podobno zapewnił, że marynarka wojenna ma najlepszą inteligencję z doków i, według niektórych relacji, że będzie bez strajków do zakończenia wojny. W rzeczywistości istnieją pogłoski, że Luciano pomógł amerykańskiemu personelowi wojskowemu w nawiązaniu kontaktów z Mafioso na Sycylii przed inwazją. Oczywiście, żaden lampart nie może zmienić swoich miejsc, a Luciano trzymał się swojej działalności przestępczej aż do swojej śmierci we Włoszech w 1962 roku.

Fakt premiowy:

Holendrzy doznali więcej zgonów na mieszkańca niż jakikolwiek inny sojusznik z Europy Zachodniej podczas II wojny światowej, z 209 900 zgonami z wojny i pełnym 75% ludności żydowskiej straconej.