Od mydła do szorowania do gumy do żucia - William Wrigley Jr. i jego gratisy

2024 Autor: Sherilyn Boyd | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-16 09:39

Większość z nas, którzy przez ostatnie kilkadziesiąt lat żuli pączki z dziąsła Spearmint lub Juicy Fruit, prawdopodobnie założyła, że produkcja i sprzedaż dziąseł była tym, o czym zawsze mówił Wrigley. W końcu firma założona przez Williama Wrigleya Jr. znana jest z tego, że jest wiodącym producentem gumy na całym świecie, z wieloma markami takimi jak Orbit, 5, Extra i Winterfresh, by wymienić tylko kilka z nich pod parasolem (g). Jednak historia tej Wrigley, którą znamy dzisiaj, jest kręta, zrodzona ze zrozumiałych strategii marketingowych i sprzedażowych stosowanych przez Williama Wrigley Jr.

Jako chłopiec w Filadelfii, w późnych latach 1860-tych Wrigley zyskał reputację bycia dowcipnisiem i buntownikiem. Po ucieczce z domu i wydaleniu ze szkoły po powrocie, został wysłany do pracy w fabryce mydła ojca. Młody Wrigley szybko wyrwał się z codziennej harówki, która wymagała mieszania kadzi z mydłem, a już w wieku 13 lat został sprzedawcą mydła dla swojego ojca. Jako sprzedawca, Wrigley znalazł swoją niszę, wykazując talent sprzedaży i reklamy (prawdziwy syn mydlanego pudełka), który stał się dość legendarny po tym, jak założył własną firmę William Wrigley Jr. Company w Chicago w 1891 roku.

Większość kont mówi, że miał tylko 32 dolary w swoich kieszeniach, kiedy założył swoją znaną na całym świecie firmę. Niezależnie od tego, czy to prawda, czy nie, miał inne pieniądze poza tym, co pasowało mu do kieszeni, a strona Wrigleya, w której wspomniał o swoim wuju, dała mu czek na 5 000 $ (dzisiaj około 130 000 $), aby pomóc mu w rozpoczęciu działalności.

Jednak ta sprawa nie była dziąsłem. Wrigley zaczął od robienia tego, co wiedział najlepiej - sprzedając mydło ojca, mydło do szorowania Wrigley's. Dodał jednak innowacyjny zwrot, który był reprezentatywny dla podejścia, które miałoby daleko idący wpływ na jego przyszłość. Ponieważ kupcy sprzeciwiali się przewożeniu swoich towarów ze względu na niskie marże zysku, Wrigley wymyślił plan, aby dodać coś ekstra w postaci darmowych prezentów. Te prezenty wahały się od parasoli do proszku do pieczenia. W połowie 19 lat zmieniły się metody pieczenia ciast^th wiek i proszek do pieczenia były dużą częścią tego, nie było zaskoczeniem, że sprzedaż wystartowała.

Ponieważ proszek do pieczenia sam w sobie był wielkim hitem jako freebie, Wrigley przeszedł od specjalizacji w mydło do proszku do pieczenia, ale nadal oferował gratisy. Tym razem był to proszek do pieczenia z wrzuconą gumą do żucia. Wkrótce guma do żucia zaćmiła popularność proszku do pieczenia.

Adaptowalne jak zawsze, Wrigley porzucił proszek do pieczenia do sprzedaży gumy do żucia, produkt, który firma jest znana dzisiaj. Guma Wrigley sprzedawana w 1890 roku została wyprodukowana przez firmę Zeno. Odróżniając produkt, Wrigley polecił, aby Zeno użył chicle do produkcji dziąsła zamiast parafiny i świerku, które były tradycyjnymi składnikami dnia. Następnie skupił się na zwiększeniu atrakcyjności gumy do żucia dla młodszej grupy demograficznej. Wrigley zaczął od gumy Vassar i Lotta, a do roku 1893 na wystawie World's Columbian Exposition wprowadził słodki, owocowy smak, który nadal jest jednym z największych nazwisk w branży gumy do żucia, Juicy Fruit. (Patrz: Czy są jakieś owoce w soczystych owocach?) Kilka miesięcy później rozwinął Wrigley's Spearmint.

Przez resztę dekady i do 20^th wieku, William Wrigley nosił swój promotor kapelusz z wigorem, podróżując po kraju na nowo. Nie zrezygnował jednak z ofert premium, łącząc gumę z innymi przedmiotami, takimi jak lampy, noże kieszonkowe, sprzęt wędkarski i wagi pomiarowe. Rozumiejąc, że kupujący kupowali gumę impulsywnie, zaproponował także umieszczenie gablotek gumowych w miejscu, które jest nam dziś dobrze znane - obok kasy - i detaliści zgodzili się.

W 1907 roku, kiedy kraj zmagał się z kryzysem finansowym, a inni producenci gumek obniżali koszty, Wrigley dosłownie postawił swoje oszczędności życiowe na swojej późniejszej firmie, obciążając wszystko, co posiadał, i kupując wartą 250 milionów dolarów (dziś około 6,2 miliona dolarów) reklamę. To była trampolina, z której wypuścił swoją firmę do ogólnopolskiej sławy. Sprzedaż jego konkurentów uległa stagnacji, podczas gdy jego wzrost w samej sprzedaży Wrigley Spearmint skoczył do ponad miliona dolarów rocznie po reklamie. Ogółem sprzedaż ogólna firmy wzrosła z 170 000 do 3 milionów USD (obecnie około 75 milionów USD).

Wrigley nie poprzestał na tym. Wykupił Zeno w 1911 roku i do 1915 roku zdobył tytuł jako jeden z największych reklamodawców w kraju. Ale nie tylko wykorzystywał billboardy i inne tradycyjne formy reklamy. Na przykład, w ogromnym szale marketingu i sprzedaży, Wrigley wysyłał darmowe dziąsła pod każdy adres wymieniony w amerykańskich książkach telefonicznych. Później przyjął podobną strategię, wysyłając dwa patyki gumy do każdego dziecka w swoje drugie urodziny. Łącznie, gumy Wrigley's z gumy, które zawierały nowo wprowadzony smak Doubleminta, zostały wysłane do ponad 1,5 miliona adresów w 1915 roku i do około 7 milionów domów w 1919 roku. Również w 1915 roku Wrigley zatrudnił pisarzy do ponownego napisania różnych rymów Mother Goose tak, że reklamowali dziąsła Wrigleya, a następnie ostatecznie wydali aż 14 milionów kopii tej książki. (Jeśli jesteś ciekawy, zobacz: Kim była prawdziwa matka gęś?)

W tym samym roku Wrigley chciał zaoferować swoim pracownikom zapasy, więc zabrał spółkę do wiadomości publicznej. Zamykając niezwykle udaną karierę, Wrigley został przewodniczącym rady nadzorczej i przekazał prezydenturę swojemu synowi, Philipowi w 1925 roku, ostatecznie zmarł w 1932 roku w wieku 70 lat z szacowaną wartością netto 34 milionów dolarów lub około 582 milionów dolarów dzisiaj.

Wrigley Field, siedziba Chicago Cubs, nosi imię Williama Wrigley Jr., który pierwszy kupił mniejszościowy udział w Chicago Cubs w 1914 roku, a następnie stał się właścicielem większościowym w 1921 roku.
William Wrigley Jr. Company był jedną z pierwszych dużych firm, wraz z Fordem, która zaoferowała swoim pracownikom pięciodniowy tydzień pracy, począwszy od 1924 roku. (Patrz: Pięciodniowy Tydzień Pracy i dlaczego typowy dzień pracy trwa osiem godzin? ).
Dla porównania, pomimo tego, że niektóre branże w Stanach Zjednoczonych, takie jak stocznie bostońskie, którym udało się osiągnąć ośmiogodzinny dzień pracy w 1842 roku, średni tydzień pracy w Stanach Zjednoczonych w 1890 roku wynosił około 90-100 godzin tygodniowo dla większości kupców budowlanych według badań przeprowadzonych przez rząd federalny w tym czasie.
Na początku XIX wieku w Wielkiej Brytanii wydano serię "Ustaw Fakty", mających na celu poprawę warunków pracy dla pracowników, w szczególności dla dzieci. Jednym z pierwszych z nich był 1802 r. I przewidziano, że dzieci w wieku poniżej 9 lat nie będą mogły pracować, a raczej muszą chodzić do szkoły. Ponadto dzieci w wieku 9-13 lat mogły pracować tylko osiem godzin dziennie, a dzieci w wieku 14-18 lat mogły pracować maksymalnie 12 godzin dziennie. Niestety, ta ustawa została w dużej mierze zignorowana i prawie nigdy nie była egzekwowana w żaden sposób. Nawet jeśli rzadko była egzekwowana, grzywny były na tyle małe, że właściciele fabryk byli bardziej opłacalni, aby złamać to prawo i zapłacić grzywnę, niż iść za tym. Ustawa nie zrobiła nic dla dorosłych, z wyjątkiem wymogu, aby fabryki były dobrze wentylowane, chociaż nie określało, co oznacza "dobrze wentylowane", więc właściciele fabryk mogli z łatwością zignorować tę część aktu.
Obecnie Wrigley działa jako spółka zależna Mars, Incorporated, a jej produkty są dystrybuowane w ponad 180 krajach. Mars, Inc ma swoją własną fascynującą historię, o której możesz przeczytać tutaj: Lekcja porażki - Powstanie Mars Candy Company