Inwazje i inne fakty z zabawy

2024 Autor: Sherilyn Boyd | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-16 09:39

Dodatkowe fakty:

Jak przebiega Żółta Szalona Mrówka zabijająca kraba z Wyspy Bożego Narodzenia jest następująca. Ponieważ kraby migrują przez wyspę w ekstremalnych ilościach, nieuchronnie zakłócają obszar zamieszkiwany przez szalone mrówki. Biorąc pod uwagę, że te mrówki są wyjątkowo agresywne, nie traktują tego życzliwie i będą spryskiwać swoim kwasem mrówkowym jako obroną. To nie tylko ostatecznie zabija kraby bezpośrednio spryskane, często oślepiając je jako pierwsze, ale także może zabić inne kraby, gdy przechodzą przez obszary, które zostały silnie spryskane kwasem. Mrówki chętnie używają czerwonego kraba jako jeszcze jednego ze swoich źródeł pożywienia.
Jeśli zastanawiasz się, dlaczego króliki są uważane za tak płodnych hodowców, to ma to mniej wspólnego z dostarczaniem go na więcej niż wiele innych zwierząt, koniecznie, a więcej dotyczy ram czasowych związanych z procesem produkcji nowych królików. Dziecko królicze staje się dojrzałe seksualnie średnio około 5-6 miesięcy, a czasami nawet wcześniej. Mogą potencjalnie żyć do około 10 lat. Co więcej, od urodzenia samicy królika zajmuje około miesiąca od momentu zajścia w ciążę. Ich mioty mogą zawierać nawet kilkanaście królików! Jeszcze bardziej zdumiewa to, że samica może zajść w ciążę już następnego dnia po porodzie. Króliki są indukowanymi owulatorami, więc samice są prawie gotowe do zajścia w ciążę za każdym razem, gdy się kojarzą (zakładając, że nie są już w ciąży), z kryciem wyzwalającym owulację. Tak więc nawet jedna samica może urodzić kilkadziesiąt małych królików rocznie. Biorąc pod uwagę to, w połączeniu z faktem, że dzieci są gotowe do zrobienia dzieci na etapie, gdy większość potomstwa ludzi nadal jest w większości po prostu fabułą kupek i ślinek, można zobaczyć, jak króliki mają tę reputację.
Zgodnie z badaniami przeprowadzonymi w Rothamsted Experimental Station, w zależności od jakości gleby, może być od 250 000 do 1,75 miliona dżdżownic na akr ziemi. Słaba jakość gleby będzie zbliżona do 250 000; dobrej jakości gleby, takie jak grunty rolne, będą bliżej 1,75 miliona robaków na akr. Oznacza to, że na przeciętnej farmie z żywym inwentarzem masa robaków pod powierzchnią ziemi prawdopodobnie przeważy nad żywym inwentarzem, który chodzi na wierzchu. To, co czyni to bardziej niewiarygodnym, to to, że typowa odmiana ogrodnicza dżdżownicy może przetwarzać około 10 funtów materiału organicznego na robaka rocznie. W procesie tego wszystkiego przetwarzają i wzbogacają glebę; nie są to tylko odpadki natury, ale także naturalni ogrodnicy.
Dżdżownice nie tylko niestrudzenie pracują przez całe życie, kultywując i nawożąc glebę, aby rośliny mogły rosnąć, ale także stanowią podstawę wielu łańcuchów pokarmowych. Są one podstawą wielu rodzajów ptaków, węży, moli, jeży, chrząszczy, ślimaków, ślimaków, a także są spożywane przez różne ssaki, takie jak lisy, niedźwiedzie itp., Dostarczając tym zwierzętom niezbędnych składników odżywczych.
Jak możesz sobie wyobrazić, potrzeba wielu robali, aby nieustannie kultywować planetę i zapewniać podstawy ogromnej ilości łańcuchów pokarmowych. Niektóre odmiany dżdżownic mogą żyć do 50 lat (bardziej typowo 1-2 lata, ponieważ jest to niebezpieczne istnienie stanowiące dno łańcucha pokarmowego), przy czym większość gatunków ma maksymalną długość życia około 4-8 lat. Aby zrekompensować tę niebezpieczną egzystencję, rozmnażają się bardzo szybko, a świeżo wylężony robak jest gotowy do rozmnażania w ciągu około 6-9 tygodni od momentu wyjścia z kokonu. Mogą ponownie produkować około raz w miesiącu, przy czym jeden robak jest w stanie wyprodukować kilkanaście potomstwa za jednym razem.

Nie tylko to, ale dżdżownice są hermafrodytami. Kiedy dwa robaki się łączą, oba robaki produkują dzieci. Robaki łączą się, wchodząc na mniej więcej pozycję 69, wymieniając spermę ze sobą. Dużo później, kokon jest następnie wydzielany przez zespół clitellum, który jest widoczny w pobliżu przedniej części robaka. Jest to w przybliżeniu kształt pierścienia. Gdy wysuwa się z wydzielonego pierścienia, robak wkłada swoje jaja i plemniki innego robaka w pierścień. Pierścień następnie uszczelnia się, gdy robak się całkowicie wyłączył. W końcu pojawiają się dżdżownice noworodków, które nie mają zdolności rozmnażania, ale poza tym są w pełni rozwinięte i gotowe do przetworzenia pewnej gleby i stanowią podstawę wielu diet zwierzęcych. Czas potrzebny na wyjście z kokonu zależy całkowicie od środowiska. Kokon może przetrwać lata bez wylęgania się, jeśli środowisko nie jest właściwe, lub może wykluć się dość szybko, jeśli jest to przyjemne suche środowisko. Jeden kokon zwykle produkuje 1-5 robaków.

Dżdżownice używają żołądka zamiast zębów, aby zmielić swoje jedzenie, małe kamienie, losowe nieorganiczne śmieci i inne materiały.
Mimo że dżdżownice muszą oddychać, nie mają płuc. Nabierają tlenu przez skórę. To dlatego powierzchnie dżdżownic ustępują po ulewnych deszczach, mimo że jest to dla nich wyjątkowo niebezpieczne. Jeśli jednak nie, dusi się i umrze. Ciężka zawartość wody w glebie po deszczu nie pozwala na dyfuzję gazów przez ich skórę.
Większość odmian dżdżownic długo nie wytrzyma bezpośredniego światła słonecznego. Dzieje się tak z dwóch powodów; po pierwsze dlatego, że nie pozwalają na wysuszenie śluzu na skórze lub dusi się; po drugie, ponieważ większość nie jest w stanie poradzić sobie bezpośrednio z promieniowaniem UV przez więcej niż kilka minut do godziny. Jeśli będą wystawiane na działanie światła UV zbyt długo, staną się sparaliżowane i umrą dość szybko. Dżdżownice nie mają oczu, ale potrafią wyczuć światło, szczególnie na ich przednim końcu. Używają tego wyczucia, aby upewnić się, że unikają światła w jak największym stopniu.
Mówiąc o inwazyjnych gatunkach, podczas gdy dżdżownice wykonują zawrotną robotę w dbaniu o glebę, w rzeczywistości robią zbyt dobrze w lasach. To może z biegiem czasu zabić las. Wszystkie martwe liście i inne rozkładające się rośliny w lesie są niezbędne do kiełkowania wielu nasion drzew. Robaki przetwarzają to szybko, pozostawiając na dnie las. To także zmienia drenaż lasu, raniąc niektóre istniejące drzewa. Jest to poważny problem w lasach takich jak Rhode Island i Minnesota, które wcześniej były wolne od robaków od epoki lodowcowej; wraz z nadejściem robaka zmienia ekosystem tych lasów.
Ostatnia epoka lodowcowa, w której lodowce przemierzyły Amerykę Północną około 10 000 lat temu, miała również negatywny wpływ na zeskrobywanie większości wierzchniej warstwy gleby. To zabiło populację dżdżownic w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie. Jak wspomniano w filmie, Earthworms zostały przypadkowo ponownie wprowadzone w Ameryce Północnej przez europejskich osadników. Gdy osadnicy ruszyli na zachód, przywieźli ze sobą robaki. W ciągu około 200 lat, odkąd Ameryka Północna została w pełni zaspokojona przez te robaki, prawie całkowicie zaludniły one Amerykę Północną, tworząc w tym procesie jedne z najbogatszych gleb na świecie.