Ten dzień w historii: 17 czerwca

2024 Autor: Sherilyn Boyd | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-16 09:39

Ten dzień w historii: 17 czerwca 1631

Kiedy księżniczka Ardżumand Banu Begum spotkała przyszłego cesarza Mogołów, księcia Khurrama, był to rzadki przypadek królewskiej miłości od pierwszego wejrzenia. Książę, który był wówczas znany jako Szahdżahan, miał dwie inne żony, ale nie było tajemnicą, że miał oczy tylko dla tego, którego nazwał "Mumtaz Mahal", co oznaczało "klejnot pałacu". Szczęśliwa para poślubiła w 1612.

Mumtaz Mahal był powszechnie chwalony za jej współczucie, wdzięk i piękno. Podróżowała wszędzie ze swoim mężem i była jego najbliższą towarzyszką i doradcą. Nie żywiła żadnych aspiracji politycznych i była zainteresowana tylko zapewnieniem schronienia i wygody Shah dzięki swoim wielorakim obowiązkom. Ufał jej tak całkowicie, że dostała swoją pieczęć cesarską.

Para spędzała każdą chwilę w towarzystwie innych. Mumtaz Mahal i Shah Jahan w przeciwieństwie do wielu królewskich związków małżeńskich cieszyli się relacją nieskrępowaną podejrzliwością lub intrygą. Wykorzystywała jedynie swój znaczny wpływ na męża, by bronić biednych.

To nie zbieg okoliczności, że panowanie Shah Jahana było znane jako Złoty Wiek Indii. Kraj przeżywał okres zwiększonego wpływu, dobrobytu i osiągnięć artystycznych. Szczęśliwa żona, szczęśliwe życie - i szczęśliwe imperium.

Jednym z zagrożeń zawodowych bycia cesarzową była niemal ciągła ciąża. Mumtaz Mahal była w drodze z mężem, kiedy zaczęła rodzić się z 14 dzieckiem 17 czerwca 1631 roku, ale zmarła z powodu komplikacji podczas narodzin córki. Jej mąż, sparaliżowany bólem i smutkiem, był całkowicie niepocieszony.

Szach poradził sobie ze swoim smutkiem, zlecając budowę wspaniałego białego mauzoleum na rzece Yamunie, dokładnie naprzeciwko Pałacu Królewskiego. Struktura ma centralną kopułę o wysokości 73 metrów, otoczoną czterema mniejszymi kopułami. Kamienie półszlachetne, w tym jadeit, ametyst, turkus, lazur lazuli i kryształowe olśnienie w obrębie inkrustowanych wzorów w mauzoleum. Nazwał go Taj Mahal na cześć swojej żony i jego nieśmiertelnej miłości do niej.

Taj Mahal od wieków inspiruje miłośników, poetów i artystów. Jest dowodem na rzeczywistość prawdziwej miłości i jako pomnik jednego z największych meczów miłości królewskiej w historii. Laureat Nagrody Nobla Rabindranath Tagore został poruszony, aby opisać Taj Mahal jako "łzy w policzek Czasu".

Kiedy Shah Jahan zmarł w 1666 roku, został pochowany na cały czas obok swego ukochanego Mumtaz Mahal na całą wieczność.